Anasayfa
”İnsanlar içinde, Allah'tan başkasını 'eş ve ortak'
tutanlar vardır ki, onlar (bunları), Allah'ı sever gibi severler. İman
edenlerin ise Allah'a olan sevgileri daha
güçlüdür...” (Bakara Suresi, 165)
İnsanların hemen hepsi hayatları boyunca gerçek sevgiyi
yaşayabilmenin yollarını ararlar. Her seferinde tam yaşadıklarını
zannederken, hepsinin de aldatıcı, gelip geçici ve sahte
olduğunu anlarlar. Çözümü cahiliye
yöntemleri içerisinde arayan kimseler, gerçek
sevgiyi yaşayabilmenin sırrına hiçbir zaman için
ulaşamazlar. İman edenler için ise tam tersine bir durum
söz konusudur: Onlar için samimi sevgiyi en yüksek
noktasında doyasıya yaşayabilmenin yolu sonuna kadar açıktır.
Çünkü iman sahiplerinin sevgilerinin temelinde Allah'a
karşı duydukları kayıtsız şartsız, derin ve teslimiyetli sevgileri
vardır.
İman edenler, dünyada var olan canlı cansız herşeyi yaratanın;
tüm insanlara, tüm olaylara hükmedenin yalnızca Rabbimiz
olduğunu bilirler. Bu yüzden yaşadıkları her an için,
çevrelerindeki tüm nimetler, güzellikler için
yalnızca Rabbimiz'e şükreder ve O’na sevgi duyarlar.
Allah'ın sonsuz güzel ahlaklı, sonsuz adaletli, sonsuz merhametli
ve kullarını sonsuz seven olduğunu bilirler. Allah'a kayıtsız şartsız,
kesin bir güven ile güvenirler. Allah ne yaratırsa, bunda
gördükleri ya da göremedikleri pek çok hayır ve
hikmet olduğuna gönülden iman ederler.
Müminlerin insanlara olan sevgileri de işte Allah'a olan bu
güçlü, samimi ve içten sevgilerinden
kaynaklanmaktadır. O insandaki tüm güzellikleri yaratanın
yalnızca Allah olduğunu bilerek o kişiyi severler. O kişinin kaderini
yaratanın da Yüce Rabbimiz olduğunu bilirler. Bu nedenle onun
yaptığı bir hataya, bunu kaderinde yaptığını bilerek, imandan
kaynaklanan bir şefkat, merhamet, anlayış ve affedicilik ile
yaklaşırlar. Ne iyilik ve güzellikleri, ne de eksiklik ve hataları
bu kişinin kendisinden bilmedikleri için, onu Kuran ahlakının
gerektirdiği bakış açısıyla değerlendirebilir, Kuran ahlakının
kazandırdığı sevgi ve şefkati sürekli olarak gösterebilirler.
Temeli karşılıklı olarak imana dayalı olan bir sevgide, cahiliyedeki insanların sık sık karşılıştıkları ve "sevginin bitmesi"
olarak adlandırdıkları gibi bir durumun yaşanması söz konusu
değildir. Mümin, Allah için sevdiği bir kişiyi, o kişi de
Allah sevgisinden kaynaklanan bir sevgi anlayışı içerisinde
olduğu sürece dünya ahiret kesintisiz olarak ve sürekli
de artan bir sevgiyle sevmeye devam eder.
Bu Yüce Rabbimiz'in yalnızca iman edenlere lütfettiği bir
lütfu ve nimetidir. Allah, Kendisi’ni çok derin bir
saygı ve sevgiyle seven samimi kullarına, hem dünya hayatında hem
de ahirette sevginin en güzel ve en mükemmel şeklini
yaşatmaktadır. Kuran'da Allah'ın sevgiyi müminlere bir nimet
olarak verdiği şöyle haber verilmektedir:
”İman edenler ve salih amellerde bulunanlar ise, Rahman (olan
Allah), onlar için bir sevgi kılacaktır. (Meryem Suresi, 96)
Katımız'dan ona bir sevgi duyarlılığı ve temizlik (de verdik). O,
çok takva sahibi biriydi.” (Meryem Suresi, 13)
tutanlar vardır ki, onlar (bunları), Allah'ı sever gibi severler. İman
edenlerin ise Allah'a olan sevgileri daha
güçlüdür...” (Bakara Suresi, 165)
İnsanların hemen hepsi hayatları boyunca gerçek sevgiyi
yaşayabilmenin yollarını ararlar. Her seferinde tam yaşadıklarını
zannederken, hepsinin de aldatıcı, gelip geçici ve sahte
olduğunu anlarlar. Çözümü cahiliye
yöntemleri içerisinde arayan kimseler, gerçek
sevgiyi yaşayabilmenin sırrına hiçbir zaman için
ulaşamazlar. İman edenler için ise tam tersine bir durum
söz konusudur: Onlar için samimi sevgiyi en yüksek
noktasında doyasıya yaşayabilmenin yolu sonuna kadar açıktır.
Çünkü iman sahiplerinin sevgilerinin temelinde Allah'a
karşı duydukları kayıtsız şartsız, derin ve teslimiyetli sevgileri
vardır.
İman edenler, dünyada var olan canlı cansız herşeyi yaratanın;
tüm insanlara, tüm olaylara hükmedenin yalnızca Rabbimiz
olduğunu bilirler. Bu yüzden yaşadıkları her an için,
çevrelerindeki tüm nimetler, güzellikler için
yalnızca Rabbimiz'e şükreder ve O’na sevgi duyarlar.
Allah'ın sonsuz güzel ahlaklı, sonsuz adaletli, sonsuz merhametli
ve kullarını sonsuz seven olduğunu bilirler. Allah'a kayıtsız şartsız,
kesin bir güven ile güvenirler. Allah ne yaratırsa, bunda
gördükleri ya da göremedikleri pek çok hayır ve
hikmet olduğuna gönülden iman ederler.
Müminlerin insanlara olan sevgileri de işte Allah'a olan bu
güçlü, samimi ve içten sevgilerinden
kaynaklanmaktadır. O insandaki tüm güzellikleri yaratanın
yalnızca Allah olduğunu bilerek o kişiyi severler. O kişinin kaderini
yaratanın da Yüce Rabbimiz olduğunu bilirler. Bu nedenle onun
yaptığı bir hataya, bunu kaderinde yaptığını bilerek, imandan
kaynaklanan bir şefkat, merhamet, anlayış ve affedicilik ile
yaklaşırlar. Ne iyilik ve güzellikleri, ne de eksiklik ve hataları
bu kişinin kendisinden bilmedikleri için, onu Kuran ahlakının
gerektirdiği bakış açısıyla değerlendirebilir, Kuran ahlakının
kazandırdığı sevgi ve şefkati sürekli olarak gösterebilirler.
Temeli karşılıklı olarak imana dayalı olan bir sevgide, cahiliyedeki insanların sık sık karşılıştıkları ve "sevginin bitmesi"
olarak adlandırdıkları gibi bir durumun yaşanması söz konusu
değildir. Mümin, Allah için sevdiği bir kişiyi, o kişi de
Allah sevgisinden kaynaklanan bir sevgi anlayışı içerisinde
olduğu sürece dünya ahiret kesintisiz olarak ve sürekli
de artan bir sevgiyle sevmeye devam eder.
Bu Yüce Rabbimiz'in yalnızca iman edenlere lütfettiği bir
lütfu ve nimetidir. Allah, Kendisi’ni çok derin bir
saygı ve sevgiyle seven samimi kullarına, hem dünya hayatında hem
de ahirette sevginin en güzel ve en mükemmel şeklini
yaşatmaktadır. Kuran'da Allah'ın sevgiyi müminlere bir nimet
olarak verdiği şöyle haber verilmektedir:
”İman edenler ve salih amellerde bulunanlar ise, Rahman (olan
Allah), onlar için bir sevgi kılacaktır. (Meryem Suresi, 96)
Katımız'dan ona bir sevgi duyarlılığı ve temizlik (de verdik). O,
çok takva sahibi biriydi.” (Meryem Suresi, 13)
