ALLAH KORKUSUNDAKİ EKSİKLİĞİN NEDENLERİ

ALLAH KORKUSUNDAKİ EKSİKLİĞİN NEDENLERİ


Allah'ın Kuran'da açıkça belirttiği gibi, yüzeysel
bir inanca sahip olan insanlar, kendilerine sorulduğunda Allah'a
inandıklarını söyledikleri halde içlerinde samimi bir Allah
korkusu taşımazlar. Bunun en gözle görülür delili
ise, Allah'tan korkan bir insanın O'ndan sakınması ve her tavrının
Kuran ahlakına uygun olması gerekirken, bu insanların ne hal ve
tavırlarında ne de konuşmalarında Allah'tan korktuklarına ya da
sakındıklarına dair bir alamet görülmemesidir. Bu
tutumlarının altında yatan belli başlı nedenler vardır.
Allah'ı Gereği Gibi Takdir Edememeleri
Toplumun
genelinde kulaktan dolma bir din anlayışı yaygındır. Bu yüzden
çoğu insan Allah'ı, dinin gerçek kaynağında, yani
Kuran'da bildirilen sıfatlarıyla, özellikleriyle tanımaz.
Dolayısıyla O'nu gereği gibi de takdir edemez. Oysa Allah bize
Kendisi'ni, Kuran'da en doğru ve açık bir biçimde
tanıtmıştır.
Çoğu insanın Allah
hakkında bildikleri ailelerinden, akrabalarından ya da sağdan soldan
duyduklarından ibarettir. Bunun bir sonucu olarak da herkesin Allah
hakkındaki düşüncesi farklı farklıdır. İşin ilginç
yanı insanların büyük bir kısmı, o güne kadar
çevrelerinden duyduklarının ve öğrendiklerinin yanlış veya
eksik olabileceğine ihtimal vermezler. Verseler de doğrusunu
araştırmayı ve öğrenmeyi önemli görmezler. Bu ise onları
cehennemle sonlanabilecek büyük bir yanılgıya
sürükleyebilir. Çünkü Allah'ı tanımamak,
beraberinde O'nun pek çok sıfatının sonucundan da habersiz
olmayı getirir.
Bu tür insanlar
Allah'ı genelde affeden, yardım eden, rızık veren, lutfeden, nimet
veren, koruyan, merhametli olan gibi sıfatlarıyla
düşünüp kendilerini rahatlatırlar. Oysa Allah'ın intikam
alan, azap veren, cezası şiddetli olan, kahredici olan sıfatları
vardır. Ancak söz konusu kişiler Allah'ın bu sıfatlarının
kapsamını bilmez; Rabbimizi bu sıfatlarıyla düşünemezler. Bu
sıfatların kendi hareket, davranış ve konuşmalarına bakacak olan
yönlerini akıllarına getirmezler. Allah'ın bazı sıfatlarını ismen
bilseler bile, tam olarak ne anlama geldiklerinden, bu sıfatların kendi
sonsuz hayatlarına nasıl yansıyıp, etki edeceklerinden habersizdirler.
Ya da Allah'ın birçok sıfatını tek yönlü
düşünüp, bu sıfatların kendilerini de kapsayacağını
düşünmezler. Örneğin kendilerine bir haksızlık
yapıldığında Allah'ın sonsuz adaletiyle ahirette bu haksızlığın
cezasını vereceğini düşünürler. Fakat Allah'ın
ayetlerine gereği gibi inanıp yerine getirmezlerse kendilerinin de
Allah'ın azabı ile karşılık göreceklerini düşünmezler.
İnsan
Allah'a kul olsun diye yaratılmıştır ama bu yaratılış amacını
reddederse, mutlaka karşılığını görür. İşte böyle
büyük bir suça da büyük bir ceza gerekir ki,
cehennem bu adaleti yerine getirmek için vardır. Yaratılmış en
kötü mekan olan cehennem, insanın hayal
gücünün alabileceğinden çok öte bir azap
kaynağıdır. Dünyada mümkün olan en büyük
acılardan kat kat şiddetli acılar içerir.
Bahsettiğimiz
türden insanlar, vicdanlarına uymamalarından kaynaklanan gaflet ve
şuursuzlukları nedeniyle Allah'tan korkup sakınmazlar. O'nun
gücünü ve kudretini, heybet ve azametini gereği gibi
algılayamaz, O'nun makamından ve büyüklüğünden,
O'nun gazabına maruz kalmaktan içleri titreyerek korkmazlar.
Dolayısıyla Allah'ın rızasını kazanmaya ve O'nun emirlerini ellerinden
gelenin en fazlasıyla yerine getirmeye çalışmazlar. O'nun
yasaklarına uymaz, sınırsızca bir yaşam sürerler. O'nun verdiği
nimetler karşısında gereken saygı ve şükrü yerine getirmez,
Allah'a karşı sürekli bir nankörlük içinde
bulunurlar. Sonuçta ise bu dünyada korkusuzca
geçirdikleri yaşamlarının bedelini, korku ve azap içinde
geçirecekleri sonsuz hayatlarıyla öderler.

İnkarcıların Yanlış Ahiret İnancı
Cahiliye
toplumundaki pek çok insan, Allah'ı gereği gibi tanıyıp takdir
edemediği gibi, cennet ve cehennem hakkında da pek çok eksik
bilgiye ve batıl inanışa sahiptir. Bu kişiler dünya hayatından
istedikleri kadar yararlanıp, Allah'a isyan edip, bunun karşılığında da
cehennemde kısa bir süre kalacaklarını, daha sonra
affedileceklerini zannederler. Ama kendilerini bekleyen son, tahmin
ettiklerinden çok daha acıdır. Çünkü cehennem
kendilerine yapılan uyarıları dinlemeyen azgın inkarcılar için
sonsuza dek sürecek bir azap mekanıdır. Allah cehennemin
inkarcılar için yaratıldığını ve inkarda direnen kişiler
için geriye hiçbir dönüş olmadığını şöyle
vurgulamaktadır:

Gerçekten
cehennem, bir gözetleme yeridir. Taşkınlık edip-azanlar
için son bir varış yeridir. Bütün zamanlar boyunca
içinde kalacaklardır. (Nebe Suresi, 21-23)
Kaldı
ki cehennem, insanın hayal gücünün alamayacağı kadar
büyük acıları yaşatan bir yerdir. Şuurlu hiçbir
insanın cehennem azabı gibi bir azabı göze alabilmesi
mümkün değildir. Cehennem, Allah'ın Kahhar (kahreden)
sıfatının en şiddetli tecelli ettiği ve dünyadaki hiçbir
azapla kıyaslanamayacak azaplarla dolu korkunç bir ortamdır. Bir
damla kaynar suya, biraz açlığa, soğuğa dayanamayan aciz
insanın, ferah ve umarsız bir şekilde böyle bir azabı göze
aldığını söylemesi, ancak şuurunun tam kapalı olduğunun bir
göstergesi olabilir. Kendince Allah'ın azabını hafife alan,
rahatlıkla karşılayan bir kimse, baştan beri bahsettiğimiz Allah'ın
kadrini gereği gibi takdir edemeyen kimsedir.

Dünyada Kendilerine Tanınan Süreye Aldanmaları
Allah
dünyadaki imtihan ortamının bir gereği olarak insanlara süre
tanır. Yaptıkları hataları düzeltmeleri için onlara
uyarılar gönderir ve çeşitli fırsatlar verir. İşte cahiliye
insanlarının Allah'tan gereği gibi korkmamalarının altında yatan bir
başka sebep de budur; yaptıklarının karşılığını o an
görmemeleri... Çünkü genelde insanlar karşılığını
hemen akabinde alacakları konularda son derece hassastırlar. Şöyle
bir örnek üzerinde düşünelim:
Büyük
bir şirkette iyi bir maaşla çalışan bir kişiye önemli bir
sorumluluk verilse ve bu sorumluluğu başarılı şekilde yerine
getirmediği takdirde şirketteki işine son verilecek olsa acaba bu kişi
nasıl bir gayret ve dikkat içinde olur? Sonucunda uğrayabileceği
kaybı bildiği halde bu işte herhangi bir gevşeklik ya da rehavet
içinde bulunabilir mi? Elbette ki hayır. Bu kaybı asla göze
almak istemeyecektir. Bunun için elinden gelen herşeyi yapacak,
hatta gerektiğinde kendi rahatından, uykusundan, diğer işlerinden
feragat edecek ama o işi başaracaktır. Çünkü bu kişi
kendisini sıkıntıya sokacak bir sondan korkmaktadır. Peki ama aynı
insanlar acaba bunların hepsinden daha gerçek olan Allah'a hesap
vermeleri konusunda aynı korkuyu yaşarlar mı? Büyük
çoğunluğu yaşamaz. Çünkü bu insanlar
ölümü ve ahireti o kadar yakın görmezler, onlara
göre içinde yaşadıkları hayat daha gerçektir.
Oysa bir ayette insanlara belirli bir süre tanındığı şöyle açıklanır:

Eğer
Allah, kazandıkları dolayısıyla insanları (azap ile) yakalayıverecek
olsaydı, (yerin) sırtı üzerinde hiçbir canlıyı bırakmazdı,
ancak onları, adı konulmuş bir süreye kadar ertelemektedir.
Sonunda ecelleri geldiği zaman, artık şüphesiz Allah Kendi
kullarını görendir. (Fatır Suresi, 45)
Bu
insanlar Allah'ın razı olmayacağı bir şey yaptıklarında, o anda
"başlarına taş yağması" gibi bir azap gelmesini bekler, sonra da "nasıl
olsa bir şey olmuyor" mantığı ile taşkınlıklarına devam ederler. Bu
sapkın mantığa her dönemde yaşayan cahiliye toplumu insanlarında
rastlanır ve Allah onların bu cahilce düşünce yapılarını bize
şöyle haber verir:

...
Ve kendi kendilerine: "Söylediklerimiz dolayısıyla Allah bize azap
etse ya." derler. Onlara cehennem yeter; oraya gireceklerdir. Artık o,
ne kötü bir gidiş yeridir. (Mücadele Suresi, 8)
İman
etmeyen ya da yüzeysel bir inancı olan çoğu insan bu sapkın
bakış açısına sahiptir. Oysa yaptıklarının karşılıksız
kalacağını ve bundan dolayı da kendilerinin son derece uyanık
olduklarını düşünen bu insanlar, aslında bu azaba
bilmedikleri bir yönden yavaş yavaş sürüklenmektedirler:

Ayetlerimizi
yalanlayanları ise, onları bilmeyecekleri bir yönden derece derece
(günahları yükletip azaba) yaklaştıracağız. (Araf Suresi, 182)
Allah'ın
ayetlerde bahsettiği, açıkça görülebilen
azaplar olabileceği gibi gizli azaplar da her an insanı kuşatabilir.
Öyle ki bu azap insanı daha dünyadayken de kuşatabilir.
Örneğin kişi Allah'ın razı olmadığı bir tavrı ya da ahlakı
sürdürürken, amansız bir hastalık kendisini içten
içe sarıyor olabilir. Mutlaka fiziksel olması da gerekmez,
Allah'ın insanın kalbine vereceği bir korku, sıkıntı bile o kişiye
bulunduğu ortamı dar etmeye yeter. Allah korkunun bir ceza
türü olduğunu Kuran'da şöyle bildirir:

... Böylece Allah yaptıklarına karşılık olarak, ona açlık ve korku elbisesini tattırdı. (Nahl Suresi, 112)
Hiçbir
insan, Allah'ın hoşnut olmadığı bir hareket tarzı içindeyken
üzerinde kendisine ansızın isabet edebilecek bir bela
dolaşmadığından emin olamaz; Allah'ın hiçbir azabından
güvende olamaz. Allah bu gerçeği ayetinde haber vermiştir:
O
ülkeler halkı, geceleri uyurken, onlara zorlu azabımızın
gelmeyeceğinden güvende miydiler?Ya da o ülkeler halkı,
kuşluk vakti eğlenceye dalmışken, onlara zorlu-azabımızın
gelmeyeceğinden güvende miydiler? (Veya) Onlar, Allah'ın
tuzağından güvende mi idiler? Allah'ın bir tuzak kurmasından,
hüsrana uğrayan bir topluluktan başkası (akılsızca) güvende
olmaz. (Araf Suresi, 97-99)
Aynı uyarı başka ayetlerde şöyle geçer:
Kara
tarafında sizi yerin dibine geçirmeyeceğinden veya
üzerinize taş yığınları yüklü bir kasırga
göndermeyeceğinden emin misiniz? Sonra kendinize bir vekil
bulamazsınız. Veya sizi bir kere daha ona (denize) gönderip
üzerinize kırıp geçiren bir fırtına salarak
nankörlük etmeniz nedeniyle sizi batırmasına karşı emin
misiniz? Sonra onun öcünü Bize karşı alacak (kimseyi de)
bulamazsınız. (İsra Suresi, 68-69)
Unutmamak
gerekir ki, insan acizlik içinde olan, Allah'a sonsuz derecede
muhtaç bir varlıktır. İmtihan ortamı içinde tüm
zorluk ve sıkıntıları ancak Allah'a dayanarak ve O'ndan güç
alarak göğüsleyebilir. Ama aczini kabul etmeyen ve Allah'tan
korkmayanlar, gizli açık tüm bu azap ve belalarla baş etmek
durumundadırlar ki, insan yaratılış olarak buna dayanabilecek
güçte değildir. Bu yüzden gerek dünyadaki,
gerekse ahiretteki bela ve azaplardan kurtulmanın tek yolu Allah'tan
elinden geldiği kadar korkmak ve bu bilinçli tavır üzere
bir yaşam sürmektir.

Azap Göreceklerin Yalnızca Çok Azgın Kişiler Olduğunu Düşünmeleri
İnsanların
birçoğu ölümlerinden sonra Allah'ın, kendilerini
yaşadıkları hayattan hesaba çekeceğinden ve bu hesabın sonucunda
cennete ya da cehenneme sevkedileceklerinden haberdar oldukları halde
ahiretleri için bir hazırlık yapmazlar. Nitekim bu insanların,
ahiretin varlığına inandıklarını iddia ettikleri halde, iman
etmeyenlerden pek de farklı bir yaşantıya sahip olmadıkları ve bundan
da hiçbir tedirginlik duymadıkları görülür. İki
tarafın da yaşam tarzları, tavır ve davranışları, hırsları, tepkileri
neredeyse birbirinin aynıdır. Aradaki tek fark birinin
Müslüman olduğunu iddia etmesi, diğerinin ise böyle bir
iddiasının olmamasıdır.
Hem Kuran'a
inandığını iddia eden hem de iman ettiği kitabın hükümlerine
uymayan bu insanların rahatlıklarının sebebi, kalplerinin temiz olduğu,
zaten hiçbir kötülükte bulunmadıkları iddiasında
olmalarıdır. Dolayısıyla bunun temelinde yatan inanç da,
kendilerinin cehenneme gidebileceklerine asla ihtimal vermemeleri,
başka bir deyişle cennete gideceklerini kesin olarak görmeleridir.

Bu inancın bir özelliği de,
cehenneme gidecek olan insan modelini kendi mantıklarına göre
belirlemiş olmaları ve diğer insanları da cennet ehli ilan etmeleridir.

Onlara göre cehennemlik olan
insanlar, çoğunlukla televizyonda seyrettikleri ve gazetelerde
okudukları katiller, hırsızlar, teröristler ve insanlara zarar
verme peşinde koşan dengesiz kişilerdir. Bunun dışında kalanlar ise
hemen her günahlarının affedileceğini sandıkları, halkın arasında
çoğunluğu oluşturan sıradan insanlardır. Kendi aralarında
belirledikleri bu ölçüler, adam
öldürmediklerine, hırsızlık yapmadıklarına ve terörist
olmadıklarına göre, kendilerinin cennet halkından oldukları
zannını doğurur. İşte kendilerini Müslüman kabul ettikleri
halde her türlü günahı işleyebilmelerinin, ibadet
etmemelerinin, Kuran'ı yaşamamalarının ve Allah'ın sınırlarından uzak
bir hayat sürebilmelerinin ve bundan da hiçbir korku ve
tedirginlik duymamalarının altında yatan sebep budur; bunların
hiçbirinin cehenneme gitmek için bir sebep teşkil
etmediği zannına kapılmaları... Oysa bu kendilerini ateş
çukuruna sürükleyen korkunç bir yanılgıdır.
İçlerinde
Allah korkusu taşımayan cahiliye insanlarının Müslümanlık
adına türettikleri kurallar, Kuran'ın hükümlerinden
çok farklıdır. Örneğin Kuran'a göre çok
önemli olan ve Allah'ın uyulmasını kesin emrettiği bir konu, kendi
yüzeysel mantıklarına göre o kadar da fazla önemi
olmayan, üzerinde durulmayacak bir konu olarak değerlendirilir.
Böylece kendi uydurdukları dinin ölçüleri
kendilerine, Allah korkusundan tamamen uzak bir hayat modeli sunar.
Allah bir ayetinde bu insanların bozuk mantığına şöyle dikkat
çekmiştir:

De ki:
"Göklerden ve yerden sizlere rızık veren kimdir? Kulaklara ve
gözlere malik olan kimdir? Diriyi ölüden çıkaran
ve ölüyü diriden çıkaran kimdir? Ve işleri
evirip-çeviren kimdir? Onlar: "Allah" diyeceklerdir.
Öyleyse de ki: "Peki siz yine de korkup-sakınmayacak mısınız?
(Yunus Suresi, 31)
Bütün
ömrü boyunca kendi bildiği dini uygulayan ve böylece
gerçek dinin hiçbir hükmünü yerine
getirmeyen üstelik de bu şekilde cennete gireceklerini iddia eden
bu tür kişiler büyük bir aldanış içinde
yaşantılarını korkup sakınmaksızın geçirirler. Fakat her ne
kadar kendilerini kandırsalar da vicdanları her fırsatta kendilerine
gerçeği hatırlatır. Kuran'ın gerçekleriyle karşılaşıp
koskoca bir ömrü günahlarla ve yanlışlarla
geçirdiklerini öğrenmek istemedikleri için
kendilerine gerçek dini anlatan kişileri de kesinlikle dinlemek
istemezler. Bu konu üzerinde düşünmemek için
bilinçli olarak başka konularla dikkatlerini dağıtırlar. Başka
bir deyişle, korkmalarına sebep olacak bir konu geçtiğinde ya da
akıllarına bir düşünce geldiğinde bunu hemen örtbas
ederek eski rahatlıklarına, gafletlerine geri dönmek isterler.
Allah'ı, O'nun tehdidini, O'nun azabını akıllarına getirmekten, diğer
bir deyişle Allah korkusundan sürekli bir kaçış
içindedirler. Halbuki bu çok büyük bir
akılsızlıktır. Çünkü bu kaçış onları
kendilerini bekleyen korkunç sondan kurtaramayacaktır.

"Allah Nasıl Olsa Affeder" Şeklindeki Düşünceleri

Onların
ardından yerlerine kitaba mirasçı olan birtakım 'kötü
kimseler' geçti. (Bunlar) Şu değersiz olan (dünya)ın
geçici-yararını alıyor ve: "Yakında bağışlanacağız" diyorlar...
(Araf Suresi, 169)
Ayette de dikkat
çekildiği gibi, insanların bir kısmı Allah'ın isteklerine uygun
bir hayat sürmemelerine rağmen yine de Allah'ın kendilerini
affedeceği düşüncesindedirler. Kuşkusuz bunun en temel sebebi
Allah'ın sıfatlarını, adaletini takdir edememeleri ve olayları Kuran
mantığından uzak bir şekilde değerlendirmeleridir. Elbette ki Allah
affedecidir ve kullarının günahlarını bağışlayıcıdır. Fakat bunun
şartının ne olduğunu Allah Kuran'da şöyle bildirmiştir:
Allah'ın
(kabulünü) üzerine aldığı tevbe, ancak cehalet nedeniyle
kötülük yapanların, sonra hemencecik tevbe
edenlerin(kidir). İşte Allah böylelerinin tevbelerini kabul eder.
Allah bilendir, hüküm ve hikmet sahibi olandır. Tevbe, ne
kötülükleri yapıp-edip de onlardan birine ölüm
çatınca: "Ben şimdi gerçekten tevbe ettim" diyenler, ne
de kafir olarak ölenler için değil. Böyleleri
için acı bir azap hazırlamışızdır. (Nisa Suresi, 17-18)
Ancak
Allah korkusundan uzak olan insanlar gizli-açık sürekli
uyarılmalarına, hakkı bilmelerine rağmen "nasıl olsa Allah affeder"
gibi çarpık bir mantıkla günahları üzerinde ısrarlı
davranırlar. Oysa bu, şeytanın insanları aldatmaya çalıştığı
konulardan biridir. Şeytan böyle bir kandırmaca ile insanları her
türlü günaha ve sahtekarlığa peşi sıra
sürükler.
Dahası Allah bir başka ayette, "Şüphesiz Rablerinin azabından emin olunamaz" (Mearic Suresi, 28) ifadesiyle insanlardan hiç kimsenin böyle bir garantisinin olmadığını açıkça belirtmiştir.

Kendilerini Cennete Layık Görmeleri
Kuşkusuz
Kuran'dan uzak çarpık bir din anlayışının doğurduğu ahiret
inancı da çarpık olacaktır. Nitekim cahiliye insanlarının
büyük bir bölümünün ortak özelliği
kendilerini cennet ehli olarak görmeleridir. Birçoğunun
öldükten sonra, yaptıklarından sorguya çekileceğine
pek kanaati yoktur. Kendilerince böyle bir ihtimal olsa bile, yine
de iyi bir sonuçla karşılaşacaklarını düşünür ve
böylece kendilerini kandırıp rahatlatırlar.
Allah
bu garip kendinden eminliğe Kuran'da bir bağ sahibinden örnek
vererek dikkat çekmiştir. Ayetlerde bildirildiğine göre,
Allah'tan korkmayan bağ sahibi malca zengin olmasından kaynaklanan,
kendinden son derece emin bir şımarıklık içindedir.
Bahçesinin verimli olması ve
görünümünün güzelliği onun kendine olan
güveninin temel dayanağıdır.
Bağlarının
güzelliğini ve bereketini gördüğünde
güçlü olmak için Allah'a ihtiyacı olmadığı
zannına kapılmış ve şöyle demiştir:

Kendi nefsinin zalimi olarak (böylece) bağına girdi (ve): "Bunun sonsuza kadar kuruyup-yok olacağını sanmıyorum" dedi.

"Kıyamet-saati'nin
kopacağını da sanmıyorum. Buna rağmen Rabbime
döndürülecek olursam, şüphesiz bundan daha hayırlı
bir sonuç bulacağım." (Kehf Suresi, 35-36)
İşte
bu bağ sahibi, aslında, ahireti ve hesap gününü
akıllarından çıkararak her türlü taşkınlığı ve sınır
tanımazlığı işleyen, daha sonra da sonsuza kadar yok olma ya da "bir
ihtimal" cehenneme gidip yanma düşüncesinin dehşeti
karşısında, nasılsa cennete gideceği avuntusuyla kendisini kandıran
günümüz insanına da bir örnektir. İşine gelmediği
anda kıyamet saatini inkar eden, işine gelince de cennetlik olduğunu
düşünen bu şuursuz zihniyete sahip olanların elbette ki
içlerinde Allah korkusu bulunduğuna dair hiçbir belirti
yoktur.

Allah'ı Sevdiğini Söylemeyi Yeterli Sanmaları
İnsanların
Allah'tan sakınmamalarının ve gereği gibi korkmamalarının altında yatan
bir başka sebep de, Allah'ı sevdiklerini söylemeleri fakat bu
konuda samimi davranmamalarıdır. Çünkü gerçek
sevgi beraberinde saygıyı ve Allah'ın beğenmediği şeylerden sakınmayı
da getirir. Fakat ilginç olan, bu insanların yaşamlarına ve
hareket tarzlarına bakıldığında buna dair hiçbir alamet
görülmemesidir. Çünkü samimi olarak Allah'ı
seven bir insan herşeyden önce O'nun sınırlarına son derece
titizlik gösterecek, O'nun sevip beğendiği şeyleri sevecek,
beğenmediği, kınadığı, sakındırdığı şeylerden şiddetle sakınacaktır. Bu
sevgisini, ölene dek yaşamının tüm detaylarında O'nun
rızasını arayarak, O'na olan derin saygısı, güveni, boyun
eğiciliği ve sadakatiyle gösterecektir. Yoksa bunun dışında sadece
sözlü olarak sevgi iddiasında bulunmak, fakat buna rağmen
Allah'ın sınırlarını aşarak pervasızca bir yaşam sürmek, kuşkusuz
samimiyetten son derece uzak bir tavır olacaktır. Ve elbette ki bu
samimiyetsizlik karşılıksız kalmayacak, çok büyük bir
hüsrana uğrayacaktır.
Şu nokta
çok önemlidir: Allah'ın hükümleri son derece
açıkken ve cehennemin varlığı kesin bir gerçekken, bir
insanın sadece sözlü bir sevgi ifadesini yeterli
görmesi, kendini temize çıkarıp vicdanını rahatlatmaktan
başka bir amaç taşımaz. Bu ise Kuran mantığı ve ruhuyla taban
tabana zıt bir tutumdur.

Cahiliye Korkusu ile Korkmaları
Allah
insanın her türlü halini, kusurlarını, aklından
geçenleri, dualarını bilmektedir. O halde yapılması gereken şey
Allah'a samimiyetle yönelip O'nu dost edinmektir. Allah'a karşı
duyulması gereken içli korku, insanı teslimiyetli ve güzel
ahlaklı hale getirerek onu Allah'ın sevgisini kazanmaya, Allah'a
yakınlaşmaya teşvik eder.
Cahiliye
insanlarının korkuları ise daha farklıdır. Onların duydukları korkular
geçicidir. Bir sıkıntıyla karşılaştıkları zaman Allah'ın azabını
hatırlar, onunla karşılaşmaktan korkarlar. Ama Allah bir deneme olarak
onları kurtardığında tekrar eski inkarlarına geri dönerler.
Kuran'da bu konuyla ilgili şöyle bir örnek verilmiştir:

Karada
ve denizde sizi gezdiren O'dur. Öyle ki siz gemide bulunduğunuz
zaman, onlar da güzel bir rüzgarla onu
yüzdürürlerken ve (tam) bununla sevinmektelerken, ona
çılgınca bir rüzgar gelip çatar ve her yandan
dalgalar onları kuşatıverir; onlar artık bu (dalgalarla)
gerçekten kuşatıldıklarını sanmışlarken, dinde O'na
'gönülden katıksız bağlılar (muhlisler)' olarak Allah'a dua
etmeye başlarlar: "Andolsun eğer bundan bizi kurtaracak olursan,
muhakkak Sana şükredenlerden olacağız." Ama (Allah) onları
kurtarınca, hemen haksız yere, yeryüzünde taşkınlığa
koyulurlar. Ey insanlar, sizin taşkınlığınız, ancak kendi
aleyhinizedir; (bu) dünya hayatının geçici metaıdır. Sonra
dönüşünüz Bizedir, Biz de yaptıklarınızı size haber
vereceğiz. (Yunus Suresi, 22-23)
Görüldüğü
gibi, cahiliye insanlarının korkuları onlara bir fayda sağlamaz. İman
edenlerin aksine, karşılaştıkları olaylardan öğüt alıp
düşünmezler. Nitekim Allah ancak "içi titreyerek
korkan"ların öğüt alabileceklerini Kuran'da şöyle
bildirmiştir:

Allah'tan
'İçi titreyerek korkan' öğüt
alır-düşünür. 'Mutsuz-bedbaht' olan ondan
kaçınır. (Ala Suresi, 10-11)
İşte
cahiliye insanları yukarıdaki ayetlerde bildirilen ikinci gruptandır.
Yani Allah'a karşı derin ve içli bir korku duymadıkları
için karşılaştıkları olaylar onları doğruya ulaştırmaz. Allah
Kuran'da bu insanların tutumunu daha pek çok ayetiyle haber
vermiştir. Bu ayetlerden bazıları şöyledir:

De
ki: "Eğer biliyorsanız (söyleyin:) Yeryüzü ve onun
içinde olanlar kimindir?" "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine
de öğüt alıp-düşünmeyecek misiniz?"

De ki: "Yedi göğün Rabbi ve büyük Arş'ın Rabbi kimdir?"

"Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine de sakınmayacak mısınız?"

De
ki: "Eğer biliyorsanız (söyleyin:) Herşeyin melekutu (mülk ve
yönetimi) kimin elindedir? Ki O, koruyup kolluyorken Kendisi
korunmuyor."

"Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Öyleyse nasıl oluyor da böyle büyüleniyorsunuz?"

Hayır, Biz onlara hakkı getirdik, ancak onlar gerçekten yalancıdırlar. (Müminun Suresi, 84-90)