Abdurrahim Karakoç Köşesi

Mihriban

Sarı saçlarına deli gönlümü,
Bağlamışım çözülmüyor Mihriban.
Ayrılıktan zor belleme ölümü,
Görmeyince sezilmiyor Mihriban.

Yar deyince kalem elden düşüyor,
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor.
Lambamda titreyen alev üşüyor,
Aşk kâğıda yazılmıyor Mihriban.

Önce naz sonra söz ve sonra hile
Sevilen seveni düşürür dile
Seneler asırlar değişse bile
Eski töre bozulmuyor Mihriban

Tabiplerde ilaç yoktur yarama,
Aşk deyince ötesini arama.
Her nesnenin bir bitimi var ama.
Aşka hudut çizilmiyor Mihriban

Boşa bağlanmamış bülbül gülüne
Kar koysan köz olur aşkın külüne
Saştım kara bahtım tahammülüme
Taşa çalsam ezilmiyor Mihriban

Tarife sığmıyor aşkın anlamı
Ancak çeken bilir bu derdi gamı
Bir kör düğüm baştan sona tamamı
Çözemedim çözülmüyor Mihriban

Abdurrahim KARAKOÇ

Yangın Var

Alev sardı alemi,uyanmayın daha siz;
Altta döşek yanıyor, üstte yorgan yanıyor.
Beşikler besmelesiz, mezarlar Fatiha'sız,
Doğan insan yanıyor, ölen insan yanıyor.

Mideden aşağının tahtı kurulmuş serde,
Ramazanı katlettik kul yapısı şekerde,
Hazret-i İbrahim'in mübarek aşkı nerde?
Ruhta bayram yanıyor, ette kurban yanıyor.

Bağlanmış dünyalıklar dünyanın yularına,
Gösterin, hangi yüzle çıkacağız yarına?
Ya Rab! İman ihsan et riyakar kullarına;
Hac'da hacı yanıyor, haç'ta ruhban yanıyor.

Kör müyüz, sağır mıyız; rahmet-i Rahman mı yok?
Yoksa yol gösterecek, hazret-i Kur'an mı yok?
Yanmak mı marifettir, yananda izan mı yok?
Dağda çoban yanıyor, tahtta sultan yanıyor.

Tutup yemek kasdında ki, gardaş gardaşını,
Bu halin hicabından dağlar eğmiş başını.
Titredim seyrederken mazlumun gözyaşını;
Bir damlanın içinde yetmiş umman yanıyor.

Abdurrahim Karakoç

BİR ŞEHİR Kİ

Bu şehrin ayarsız insanlarından,
Daha dillenmemiş bebek tiksinir.
İletip verseniz pis kanlarından,
Acından kıvranan köpek tiksinir.

Arsız analar var, adı bizlerden;
Etekler kasığa çıkmış dizlerden...
Adi babalardan, asri kızlardan,
Elbise tiksinir, etek tiksinir.

Uymuşlar yalanın yazarlarına;
Ölüleri yüktür mezarlarına...
Ölünce onların üzerlerine,
Toprak attığımız kürek tiksinir.

Herkes sarhoş olmuş dünya tadından.
Oğlanlar var, ayırmak zor kadından.
Adam şeklindeki pek çok odundan,
Ahır damındaki mertek tiksinir.

Türemiş başlarda boynuzlar yük yük...
Boş yere aradık, kaybolmuş Türklük!...
Tükürsem yüzlere, kirlenir tükrük,
Kurşun sıksam eğer, tüfek tiksinir.

Terk-i mekan etmiş akıl başlardan;
Bir koku savrulur canlı leşlerden...
Boyalı yüzlerden, yoluk kaşlardan,
Sular sancılanır, sinek tiksinir.

Çoğu dinsizliği yenilik sayar,
Çoğu haktan kaçar, batıla uyar.
Çoğunun boynundan yular zul duyar,
Çoğunun ağzından ekmek tiksinir.

Burada kökleşmiş küfrün esası;
Dolmuş firavunlar, yoktur Musa'sı.
Adam şöyle dursun, sözün kısası;
Bu şehrin halinden eşşek tiksinir...

Abdurrahim KARAKOÇ

Mebus Beğ

Vallahi sıtkımı sıyırdım senden,
Tiksintimi naz belleme mebus beğ
Yoksulluktan yanan bağrımı,
Isınacak köz belleme mebus beğ.

Mosturan meydanda sağol çok yaşa(!)
Benim tütüne zam, senin maaşa...
Bulgur bulamazken çorbaya, aşa,
On kuruşu az belleme mebus beğ.

Yevmiyem on lira senede üç ay,
Dokuzu işsizlik vay efendim vay...
Üstelik benimle eylersin alay,
Vatandaşı yoz belleme mebus beğ.

Çalışa çalışa kuruyor kanım,
Vergi şeleğinden çıkıyor canım;
Sen insansın amma ben de insanım...
Yolunacak kaz belleme mebus beğ.

Gruba esirsin, lidere dayak...
Uçuruma sürür beni bu ayak
Tama vekilimsin, şu halime bak;
Haksızlığı hak belleme mebus beğ.

Görevin sırf parmak kaldırmak değil,
Biraz da milletin derdine eğil
Meclise hürmet et, ne döv, ne dövül...
Hizmet belle, söz belleme mebus beğ.


Abdurrahim Karakoç